Przypomnijmy - femtokomórki to niewielkie stacje bazowe odbierające sygnały 3G, które przechwytują zainicjowaną przez telefon komórkowy rozmowę i przekierowują ją do szerokopasmowego połączenia kablowego (najczęściej jest to modem DSL), które użytkownik wykorzystuje celem uzyskania dostępu do internetu.

Stacje bazowe femtokomórki mają wiele zalet, gdyż mogą obsługiwać zupełnie nowe aplikacje, oferując nieznane wcześniej funkcjonalności. I tak np. dwie firmy (Intrinsyc Software i Ubiquisys) zademonstrowały ostatnio aplikację telefoniczną femtokomórki opartą na platformie Android, która automatycznie przebudowuje interfejs użytkownika, wtedy gdy znajdzie się on w zasięgu działania stacji bazowej femtokomórki.

Do tej pory wszyscy koncentrowali swoją uwagę na takich technologiach bezprzewodowych zintegrowanych z femtokomórkami, jak 3G oraz w przyszłości LTE (Long Term Evolution). Obecnie dostrzeżono również bezprzewodowe połączenia WiMAX, które można też integrować z femtokomórkami.

Jednak przed technologią femtokomórki/WiMAX stoi szereg wyzwań, które muszą być wcześniej rozwiązane, zanim rynek zainteresuje się nią na dobre. Jeden z najważnieższych problemów, jaki należy rozwiązać przy projektowaniu aplikacji femtokomówki/WiMAX, dotyczy kwestii jakości sygnałów i zakłóceń.

Warto przypomnieć, że chipsety obsługujące aplikacje femtokomórki/WiMAX (jak i architekturę referencyjną) zademonstrowała swego czasu firma picoChip, specjalizująca się w produkcji układów scalonych obsługujących bezprzewodowe technologie. Są to układy oznaczone symbolem PC6532.

Czytaj również artykuł "Femtokomórki - dla kogo?".